De laatste werkweek..
Door: Margo
Blijf op de hoogte en volg Roy en Margo
30 Augustus 2014 | Oeganda, Jinja
Afgelopen dinsdag is na ons weekend met Steve onze laatste werkweek begonnen. Dinsdag zijn we voor het eerst met de niet-gehandicapte kinderen wezen zwemmen. We hadden genoeg vrijwilligers om 7 kinderen mee te nemen en op weg naar het zwembad hadden ze de grootste praatjes over het zwemmen. Eenmaal in het zwembad bleek de temperatuur van het water toch iets te koud voor Oegandese begrippen dus sommigen moesten even wennen voordat zij van het zwemmen konden genieten. Ook hebben we erg gelachen om de tweeling Kato en Waiswa, 2 stoere mannen van 3 jaar oud die gek zijn op auto’s, boda’s enz. bleken in het water ineens een stuk minder stoer. Zodra er met water gespetterd werd begonnen ze te huilen omdat dat volgens hen niet de bedoeling was. Maar zodra je ze de op de rand van het zwembad zette waren ze weer de stoere binken die ze altijd zijn. Twee andere vrijwilligsters hadden waterpistolen mee en toen de kinderen eenmaal door hadden hoe dit werkte was de chaos compleet: gillende kinderen die door hun enthousiasme steeds drukker werden, huilende kinderen omdat ze niet wilden dat iemand water op hen spoot en kinderen die vochten om waterpistolen omdat ze moesten delen en dit niet altijd even makkelijk gaat. Na 1,5uur drukte zijn we maar uit het zwembad gegaan en zodra de kinderen thuis hun hoofd op het kussen legden waren ze gelijk vertrokken.
Woensdagmiddag werden Roy en ik gevraagd of wij ’s avonds een nieuwe baby op wilden halen in een dorp 2uur verderop. Iemand had gebeld dat er een baby van 4 dagen oud was waarvan de moeder tijdens de bevalling overleden was. De vader kon niet voor het kind zorgen dus de familie wilde hem graag naar het babieshome brengen. Roy en ik zijn samen met een andere vrijwilligster op pad gegaan met een tas vol baby-luiers, babykleding en voeding en na een flink eind rijden kwamen we in het dorp aan. De hele familie was aanwezig om afscheid te nemen van het kindje maar al snel bleek dat er een miscommunicatie was: de baby was geen 4 dagen oud maar 3 maanden en de moeder was niet tijdens de geboorte overleden maar enkele dagen geleden. Compleet verkeerd voorbereid en met kleding die niet paste stonden we daar, een beetje ongemakkelijk. De baby, Andrew, hebben we dus maar in dekens gewikkeld om hem op die manier warm te houden. Redelijk onverwacht ging het afscheid nemen van de familie erg rustig. De vader was aanwezig maar hield zich op de achtergrond, ooms en tantes namen kort afscheid maar iedereen bleef erg rustig. Waarschijnlijk omdat zij weten dat dit de beste, en misschien wel enige optie is, om voor hun kind te zorgen. Alleen de oma wilde wel graag weten wanneer ze op bezoek kon komen en waar hij precies terechtkwam en zij liet dan ook de meeste emotie zien. Mooi om te zien was dat 2 dagen later zij ook echt bij het babieshome langskwam om te zien hoe het met haar kleinzoon ging. Met een beetje vreemd maar wel een goed gevoel stapten we samen met de kleine Andrew de auto in op weg naar zijn nieuwe huis. Hopelijk kan zijn familie de komende maanden geld sparen zodat Andrew misschien volgend jaar al wel weer teruggeplaatst kan worden bij zijn familie.
Donderdag zijn we weer wezen zwemmen met de bulungi’s maar helaas viel dit uitje letterlijk in het water. We lagen nog geen 10minuten met de kinderen in het water toen het begon te regenen. Helaas hebben we dus maar een korte zwemtocht gehad en bestond de rest van het uur uit het schuilen voor de regen. Heel jammer voor de kinderen dus hopelijk halen andere vrijwilligers dat volgende week weer in!
Ook zijn we deze week weer geconfronteerd met een probleem dat hier redelijk normaal is maar voor ons wat lastiger is: wij hadden 4 dagen geen water in het huis. Vanwege een grootschalige schoonmaak van de leidingen zat de hele straat zonder water. Nu heeft ieder huis een extra watertank maar na 2 dagen was deze ook op. Dat was dus even aanpassen want dan merk je ineens hoeveel water je normaal op een dag verbruikt. Ineens bleef de vuile afwas staan, konden we onze kleding niet meer schoon krijgen en het ergste, de wc’s spoelen natuurlijk ook niet door. Omdat we niet 4 dagen in de stank wilden leven zijn we, op z’n Afrikaans, met jerrycans water gaan halen bij een watertap. Toch wel frustrerend als je dan een jerrycan van 10 liter vult en eenmaal thuis blijkt dat je daar net 1keer de wc mee door kan spoelen. We waren dus echt heel blij toen we donderdag de kraan opendraaiden en er eindelijk weer water uit kwam!
Vrijdag hoorden we helaas weer slecht nieuws over de kleinste baby in het huis: Moses. Zoals we al in eerdere verhalen schreven gaat het niet goed met hem maar blijft de oorzaak van zijn kwalen onbekend. Volgens de leiding van het babieshome leek het beter te gaan met hem maar vrijdag begon hij ineens weer enorm veel over te geven. Hij is met spoed naar het ziekenhuis gebracht omdat hij heel erg zwak was. Nu net hoorden we dat hij inmiddels is overgeplaatst naar een ander ziekenhuis maar dat het echt niet goed met hem gaat. Het blijft frustrerend dat men de oorzaak niet achterhaald en dus niet bekend is wat de beste behandeling is. Wij blijven dus maar hopen dat hij sterk blijft en in leven blijft..
Vandaag was onze een na laatste dag in het babieshome. Als traktatie hebben we vandaag tijdens de lunch alle kinderen rolexen (soort wraps met een omelet erin) en samosa’s (gefrituurde driehoekjes met bonen erin) gegeven. Normaal krijgen ze elke dag pocho, een dikke brei van maispoeder, als lunch dus dit was een groot feest. Wij zelf krijgen normaal gesproken met moeite één Rolex op omdat ze best groot zijn maar vandaag schoven zelfs de peuters deze zonder moeite naar binnen. Iedereen zat lekker te genieten en gelukkig hadden we te veel gekocht zodat we ook de leidsters en onze boda-vriend Mozes een Rolex konden geven. Mozes doet nog flink zijn best om Nederlands te leren en af te vallen want hij wil graag in onze koffer mee naar Nederland. Hij droomt ervan om een Muzungu (blanke) baby te hebben dus ja, dan is daar wel een blanke vrouw voor nodig. Hij wil dus graag met ons mee en hij past waarschijnlijk ook wel in onze koffer, alleen hebben we wel even uit moeten leggen dat wij maar 25kg aan bagage mee mogen nemen dus dat dat lastig wordt..
Na de luch hebben we van sommige leidsters helaas al afscheid moeten nemen omdat zij morgen vrij zijn. Het afscheid nemen van de kinderen stellen we nog 1 dag uit dus dat gaat morgenmiddag gebeuren. Dat zal moeilijk zijn omdat we ze enorm gaan missen maar tegelijkertijd weten we dat ze het goed hebben in het babieshome.
Zondagavond vertrekken we naar Kampala om daar maandag bij het project Heartsvision te gaan kijken. Dit is een project waar men werkt met straatkinderen en wij zijn erg nieuwsgierig hoe dat gaat. Dinsdag gaan we naar Entebbe om daar, als het mogelijk is, nog even bij Marvin en Foodstep te gaan kijken en ook komt Steve daar nog even afscheid van ons nemen. Hoe graag we het ook uit willen stellen het wordt nu dus echt aftellen voordat we naar huis gaan…
Woensdagmiddag werden Roy en ik gevraagd of wij ’s avonds een nieuwe baby op wilden halen in een dorp 2uur verderop. Iemand had gebeld dat er een baby van 4 dagen oud was waarvan de moeder tijdens de bevalling overleden was. De vader kon niet voor het kind zorgen dus de familie wilde hem graag naar het babieshome brengen. Roy en ik zijn samen met een andere vrijwilligster op pad gegaan met een tas vol baby-luiers, babykleding en voeding en na een flink eind rijden kwamen we in het dorp aan. De hele familie was aanwezig om afscheid te nemen van het kindje maar al snel bleek dat er een miscommunicatie was: de baby was geen 4 dagen oud maar 3 maanden en de moeder was niet tijdens de geboorte overleden maar enkele dagen geleden. Compleet verkeerd voorbereid en met kleding die niet paste stonden we daar, een beetje ongemakkelijk. De baby, Andrew, hebben we dus maar in dekens gewikkeld om hem op die manier warm te houden. Redelijk onverwacht ging het afscheid nemen van de familie erg rustig. De vader was aanwezig maar hield zich op de achtergrond, ooms en tantes namen kort afscheid maar iedereen bleef erg rustig. Waarschijnlijk omdat zij weten dat dit de beste, en misschien wel enige optie is, om voor hun kind te zorgen. Alleen de oma wilde wel graag weten wanneer ze op bezoek kon komen en waar hij precies terechtkwam en zij liet dan ook de meeste emotie zien. Mooi om te zien was dat 2 dagen later zij ook echt bij het babieshome langskwam om te zien hoe het met haar kleinzoon ging. Met een beetje vreemd maar wel een goed gevoel stapten we samen met de kleine Andrew de auto in op weg naar zijn nieuwe huis. Hopelijk kan zijn familie de komende maanden geld sparen zodat Andrew misschien volgend jaar al wel weer teruggeplaatst kan worden bij zijn familie.
Donderdag zijn we weer wezen zwemmen met de bulungi’s maar helaas viel dit uitje letterlijk in het water. We lagen nog geen 10minuten met de kinderen in het water toen het begon te regenen. Helaas hebben we dus maar een korte zwemtocht gehad en bestond de rest van het uur uit het schuilen voor de regen. Heel jammer voor de kinderen dus hopelijk halen andere vrijwilligers dat volgende week weer in!
Ook zijn we deze week weer geconfronteerd met een probleem dat hier redelijk normaal is maar voor ons wat lastiger is: wij hadden 4 dagen geen water in het huis. Vanwege een grootschalige schoonmaak van de leidingen zat de hele straat zonder water. Nu heeft ieder huis een extra watertank maar na 2 dagen was deze ook op. Dat was dus even aanpassen want dan merk je ineens hoeveel water je normaal op een dag verbruikt. Ineens bleef de vuile afwas staan, konden we onze kleding niet meer schoon krijgen en het ergste, de wc’s spoelen natuurlijk ook niet door. Omdat we niet 4 dagen in de stank wilden leven zijn we, op z’n Afrikaans, met jerrycans water gaan halen bij een watertap. Toch wel frustrerend als je dan een jerrycan van 10 liter vult en eenmaal thuis blijkt dat je daar net 1keer de wc mee door kan spoelen. We waren dus echt heel blij toen we donderdag de kraan opendraaiden en er eindelijk weer water uit kwam!
Vrijdag hoorden we helaas weer slecht nieuws over de kleinste baby in het huis: Moses. Zoals we al in eerdere verhalen schreven gaat het niet goed met hem maar blijft de oorzaak van zijn kwalen onbekend. Volgens de leiding van het babieshome leek het beter te gaan met hem maar vrijdag begon hij ineens weer enorm veel over te geven. Hij is met spoed naar het ziekenhuis gebracht omdat hij heel erg zwak was. Nu net hoorden we dat hij inmiddels is overgeplaatst naar een ander ziekenhuis maar dat het echt niet goed met hem gaat. Het blijft frustrerend dat men de oorzaak niet achterhaald en dus niet bekend is wat de beste behandeling is. Wij blijven dus maar hopen dat hij sterk blijft en in leven blijft..
Vandaag was onze een na laatste dag in het babieshome. Als traktatie hebben we vandaag tijdens de lunch alle kinderen rolexen (soort wraps met een omelet erin) en samosa’s (gefrituurde driehoekjes met bonen erin) gegeven. Normaal krijgen ze elke dag pocho, een dikke brei van maispoeder, als lunch dus dit was een groot feest. Wij zelf krijgen normaal gesproken met moeite één Rolex op omdat ze best groot zijn maar vandaag schoven zelfs de peuters deze zonder moeite naar binnen. Iedereen zat lekker te genieten en gelukkig hadden we te veel gekocht zodat we ook de leidsters en onze boda-vriend Mozes een Rolex konden geven. Mozes doet nog flink zijn best om Nederlands te leren en af te vallen want hij wil graag in onze koffer mee naar Nederland. Hij droomt ervan om een Muzungu (blanke) baby te hebben dus ja, dan is daar wel een blanke vrouw voor nodig. Hij wil dus graag met ons mee en hij past waarschijnlijk ook wel in onze koffer, alleen hebben we wel even uit moeten leggen dat wij maar 25kg aan bagage mee mogen nemen dus dat dat lastig wordt..
Na de luch hebben we van sommige leidsters helaas al afscheid moeten nemen omdat zij morgen vrij zijn. Het afscheid nemen van de kinderen stellen we nog 1 dag uit dus dat gaat morgenmiddag gebeuren. Dat zal moeilijk zijn omdat we ze enorm gaan missen maar tegelijkertijd weten we dat ze het goed hebben in het babieshome.
Zondagavond vertrekken we naar Kampala om daar maandag bij het project Heartsvision te gaan kijken. Dit is een project waar men werkt met straatkinderen en wij zijn erg nieuwsgierig hoe dat gaat. Dinsdag gaan we naar Entebbe om daar, als het mogelijk is, nog even bij Marvin en Foodstep te gaan kijken en ook komt Steve daar nog even afscheid van ons nemen. Hoe graag we het ook uit willen stellen het wordt nu dus echt aftellen voordat we naar huis gaan…
-
30 Augustus 2014 - 14:40
Ellen:
Wat een mooi verhaal hebben jullie weer geschreven!
Bij het verhaal over Moses, je hoopt toch echt dat het goed met hem komt.
Heel veel sterkte met het afscheid nemen van iedereen.
Tot woensdag x -
30 Augustus 2014 - 16:03
Henriette:
Hallo Roy en Margo.
De afgelopen weken jullie reisverslagen gelezen.
Jullie hebben in een redelijk korte tijd heel veel gezien en beleeft.
Kan me voorstellen dat dit heel veel indruk heeft gemaakt.
Geniet nog even de laatste dagen en een hele goeie terug reis gewenst.
Groetjes Henriëtte
-
30 Augustus 2014 - 16:33
Mark En Janneke:
Arme Mozes...we blijven duimen dat het goed komt! Het afscheid nemen met iedereen komt nu heel dichtbij, geniet nog even flink van alle mooie momenten en jullie nemen een heleboel leuke en dierbare herinneringen mee naar huis. Tot volgende week en alvast een goede reis terug! -
30 Augustus 2014 - 16:45
Kim, Gidion En Fenne:
Wij zitten weer met verbazing jullie verhaal te lezen. Wat een wereld van verschil is het toch. We duimen voor Moses! Wat positief om te lezen dat er dat er dus families zijn die van het bestaan van babieshome afweten en daar daar contact mee opnemen. Zo hebben de kleintjes toch een toekomst.
Afscheid nemen zal niet makkelijk zijn, maar wij zijn blij jullie weer snel te zien. Dikke kus van Fenne en de groetjes -
30 Augustus 2014 - 18:09
Rene En Godewien:
Roy en Margo, wat hebben jullie ernaar uitgekeken om naar Oeganda te gaan en wat is de tijd daarginds toch snel omgevlogen.
Zowel voor jullie maar ook zeker voor ons.
Wat was het leuk om afgelopen week even te kunnen skypen met elkaar, en dan is er eindelijk geen afstand meer.
Wat kunnen jullie terug kijken op een mooie en een indrukwekkende periode, maar misschien voor jullie zelf wel een beetje een frustrerende tijd daar jullie veel meer hadden en willen doen.
Nogmaals jullie hart zal altijd een beetje in Oeganda blijven liggen door het geen wat jullie daar allemaal beleefd hebben.
Een hele goeie terugvlucht en tot woensdag.
Pa en ma -
30 Augustus 2014 - 23:22
Wil:
Roy en Margot,
De afgelopen weken hebben we jullie mooie reisverslagen gelezen. Erg indrukwekkend! En een hele belevenis voor jullie.
Jullie hebben veel mooie dingen kunnen doen bij Babieshome en het is erg fijn dat dit initiatief steeds steeds bekender wordt bij de Oegandezen.
Wij hebben al een aardig goed beeld gekregen van Oeganda, het is nauwelijks te bevatten hoe het daar soms gaat. Lijkt mij ook erg frustrerend dat ze tijdsafspraken niet zo nauw nemen. Hierdoor konden jullie niet alles doen wat je had willen doen, dat is jammer.
Door jullie verslagen worden we ons weer eens bewust hoe groot de cultuurverschillen tussen Nederland en Oeganda zijn. En dat wij het in Nederland toch wel erg goed hebben.
Nog een paar dagen en dan is het afscheid nemen (zal niet gemakkelijk zijn). Dan weer terug naar Nederland. Geniet van de laatste dagen en alvast een hele goede terugreis!
Wim en Wil
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
