Avonturen bij de Sipi Falls!!

Afgelopen vrijdag was het dan zover: ons geplande uitje naar de Sipi Falls! Een natuurgebied met 3 enorme watervallen waar we verschillende wandelingen wilden maken en een nachtje bleven slapen.

Vrijdagochtend stonden we om 8.15 bij het busstation. We hadden aan verschillende mensen gevraagd hoe laat de bus zou komen en sommigen zeiden 8 uur, anderen 9 uur. Wij dachten als de bus om 8uur komt vertrekt hij (op zn Oegandees) niet voor half 9 dus als we er om 8.15uur staan zijn we ruim op tijd. Helaas bleek de bus iets vertraging te hebben waardoor hij pas om 9.45 aankwam, een fijn begin van de dag.. Het bleek een gewone bus te zijn zoals we die in Nederland ook hebben alleen dan een die 10 jaar geleden al afgekeurd had moeten worden. De stoelen waren kapot, de ramen leken uit hun voegen te trillen en zodra de bus over een drempel reed bleek de vering ook niet zo best waardoor je elke keer aardig hard op je stuitje terecht kwam. Maargoed, wij wilden met het openbaar vervoer want dat was goedkoop dus dat hebben we geweten. Men zei dat de rit 2 uurtjes zou duren maar na 3uur en 45min kwamen we dan eindelijk in Mbale aan. Webleken namelijk in de post bus te zitten dus die moest langs allerlei plaatsen onderweg om de post af te leveren. Vanaf Mbale gingen we op zoek naar ander vervoer om het laatste stukje af te leggen. We vonden iemand die ons wel wilde rijden voor een goedkope prijs alleen moeten we de auto dan wel met anderen delen. In een auto met plek voor 7 man zaten we lekker knus met 11personen op elkaars schoot. Dit duurde gelukkig maar een uurtje en toen waren we bij onze eindbestemming. Dit bleek een prachtige plek met een grote waterval op het terrein van de lodge en waar voor ons een klein hutje was gereserveerd. Het was inmiddels al 3uur ’s middags en omdat we eigenlijk maar 1 dag zouden blijven maar onze dag al half om was besloten we om een extra nacht bij te boeken. Dit kon bij een hotel aan de overkant van de straat want daar waren alle kamers nog vrij dus konden wij de mooiste uitkiezen.

Na even wat gegeten te hebben besloten we om aan onze eerste wandeltocht te beginnen. Onze gids zei dat hij wel een leuke tocht wist die maar een uurtje zou duren dus daar gingen we voor. Al snel bleek deze inschatting van de tijd niet helemaal te kloppen. We gingen naar de bodem van de grootste waterval die 100meter hoog was. We begonnen bovenaan en gingen vrijwel verticaal naar beneden. We gleden door de modder, moesten over hele kleine paadjes langs de afgrond lopen en klauterden via een laddertje die in de rotswand vastgemaakt zat naar beneden. Helemaal kapot werden we onderaan getrakteerd op een gigantische douche. Patrick, onze gids, nam ons mee tot op 10 meter vanaf waar het water de bodem raakte dus het leek alsof we in een grote storm stonden. Binnen 1 minuut waren we compleet doorweekt. Dit was lekker om even af te koelen maar al snel bleek dat we dezelfde weg weer terug naar boven gingen. En dat liep ineens toch een stuk moeizamer met drijfnatte kleding dat overal aan je lichaam plakt. Eenmaal boven leek het alsof we in een modderstroom hadden gelegen: we waren drijf en drijfnat en zaten van top tot teen onder de modder. Gelukkig hadden we geen schone kleding mee omdat we niet verwacht hadden dat het zo’n smerige tocht zou worden dus we hebben onze kleding uitgehangen in de hoop dat dit een beetje zou drogen..

Na een heerlijk diner en een goede nacht slaap vertrokken we zaterdagochtend voor onze 2e wandeltocht. Helaas waren onze kleren van de vorige dag nog niet droog dus die gingen gewoon nat weer aan. We begonnen met het beklimmen van de kleine waterval van 45meter hoog. Erg mooi, vooral omdat je halverwege achter de waterval kon staan. Wat wel erg lullig was is dat wij als Nederlanders natuurlijk geen bergen gewend zijn dus wij zijn binnen een kwartier kapot en bezweet. En dan kijk je naar onze gids Patrick die als een berggeit omhoog schiet en het ook leuk vindt om te benadrukken dat wij zweten. Ja dat weten we Patrick…

Eenmaal boven stonden wat jonge jongens de toeristen op te wachten met een kameleon. Die heb ik altijd al eens vast willen houden dus dat kon nu dan eindelijk! Echt een superleuk beestje! Achteraf natuurlijk wel even wat geld betalen want ja, Oegandezen doen niks voor niks. Na de kleine waterval liepen we door naar de volgende van 88 meter hoog. Ook dat was weer een paadje recht omhoog waarbij we gewoon door mensen hun tuin liepen. Niet voor te stellen dat je midden op een berg woont waar je compleet gescheiden bent van de bewoonde wereld. Maar deze mensen leven van hun koffieplantages en proberen daar wat geld mee te verdienen. Hun kinderen bleken niet zo vaak blanken te zien want zodra we eraan kwamen renden ze gillend weg en gingen ze vanachter een muurtje heel voorzichtig kijken wat voor rare witte mensen er langs hun huis liepen. Bovenaan de waterval hadden we een prachtig uitzicht over het gebied en zag je pas echt wat voor eind je eigenlijk afgelegd had.

Patrick had er echter nog geen genoeg van en vond het leuk om onze route nog wat verder uit te breiden. We gingen nog verder omhoog naar het hoogste punt zodat je nog verder kon kijken over het hele gebied. Dit moest erg mooi zijn volgens Patrick alleen jammer dat het bij ons bewolkt was dus het mooie uitzicht hebben wij niet echt gehad. Alles wat we in deze 4uur omhoog geklommen hadden moesten we ook weer naar beneden maar het was een enorme opluchting toen bleek dat we dat per boda gingen doen. We sprongen dus lekker achterop en werden na een tijdje weer fijn bij ons hutje afgezet.

’s Avonds besloten we om nog één wandeling te doen naar een punt waar je zicht had op de zonsondergang en de grote waterval. Onderweg hiernaartoe raakten we even afgeleid door een lokale kroeg. Dit was een klein rieten hutje waar 20 mannen met rietjes uit een emmer modder leken te drinken. Deze modder bleek echter zelfgemaakt bier van maar liefst 75%! De mannen zagen er uit alsof ze al meer dan genoeg op hadden maar bleken er pas een uur te zitten. Dit ging door totdat de emmer leeg was zeiden ze. Een goede smoes want die emmer werd om de zoveel tijd bijgevuld door een vrouw dus die mannen gingen nog lang niet naar huis.
Na dit bezoekje aan de lokale kroeg moesten we snel doorlopen want de zon zou bijna ondergaan. Wij snel de berg opklimmen en wat denk je, zodra wij boven stonden betrok de lucht en kwam er een enorme onweersbui aan. We hebben geen zon en dus ook geen prachtige zonsondergang gezien. We zijn ook snel weer naar beneden geklommen want met onweer bovenop een berg staan leek ons niet handig. Weggegooid geld dus deze wandeling.

Zondagochtend waren we kapot na 2 dagen wandelen en zouden we opgehaald worden door een vriend van onze gids. Ineens stond er een hele andere man voor onze neus die wist te vertellen dat onze chauffeur het druk had dus dat hij ons het eerste stuk zou brengen. Hij was politieagent zei hij dus dit leek ons betrouwbaar en wij zijn ingestapt. Deze politieagent trok zich alleen niet zoveel aan van de snelheidslimiet. Hij scheurde met 120km/h over wegen vol gaten en door dorpen heen dus moest haast wel fout gaan. En dat ging het ook.. Na 45min scheuren reed hij een band kapot en stonden we langs de kant van de weg. De chauffeur ging ervandoor om de band te laten maken dus daar stonden we in een dorp waar blanken vreemd waren en we dus snel een grote groep nieuwsgierige kinderen om ons heen hadden. Volgens een 2e persoon die met ons mee was, een vriend van de chauffeur, zou dit maar een paar minuten duren. Hij bleef dan ook om de paar minuten zeggen: ze komen snel terug hoor, een paar minuten nog! Dit heeft hij een uur geroepen en toen ze na een uur eindelijk met de band terugkwamen zei hij: ik zei je toch dat ze met een paar minuten hier zouden zijn? Oké, even tot 10 tellen en de frustratie vergeten, we zijn in Oeganda en zoals ze zeggen: Hakuna matata, alles komt goed..

Na nog een kwartiertje rijden kwamen we in Mbale aan en brachten 2 andere mannen ons terug naar Jinja. In tegenstelling tot de snelheidsduivel van die ochtend hadden deze mannen totaal geen haast dus in plaats van 1,5uur deden zij 3uur over de terugweg. Het was dus een lange zit maar achteraf een hele belevenis en we waren blij dat we weer thuis waren.

Vanochtend is het werk weer begonnen en hebben we weer een dag doorgebracht bij de kinderen in het babieshome. Ook hebben we boodschappen ingeslagen want morgen gaan we naar het platteland, the village. Daar blijven we 2 dagen om een onderzoek te doen naar anticonceptie. Wat weet men ervan, wat vinden ze ervan en gebruiken ze anticonceptiemiddelen? Deze 2 dagen zullen erg primitief worden want er is geen water, stroom, bereik met je telefoon of andere luxe dingen. Dat wordt dus koken op een kampvuurtje en slapen in een echt Afrikaans hutje. We hebben er erg veel zin in en zijn benieuwd hoe dit zal zijn! Zodra we terug zijn zullen we jullie weer een update geven!!